ពាក្យ «​មច្ឆា​» និង ​«​បច្ឆា​»​ «ប៉ាឆា» មានន័យដូចម្ដេច?

សាធារណជន នៅតែ​មិនទាន់​ជាក់​ទេ​ថា តើ​រវាង​ពាក្យ​«​មច្ឆា​» និង​«​បច្ចា​» គួរតែ​សរសេរ​ ឬប្រើមួយណា​នោះ​? 

ផ្អែក​តាម​រចនា​នុ​ក្រម​សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត «​​មច្ឆា​» ( បា. ពហុ. របស់ មច្ឆ ) ត្រីទាំងឡាយ, ពួកត្រី, ហ្វូងត្រី ( ច្រើនប្រើក្នុងកាព្យ )
រីហ្វូងមច្ឆានានា ហែបហែលរេរា គួរឲ្យមៀងមើល ។ ហៅក្លាយជា មេឆា ក៏មាន ។

 ចំណែកឯ​ពាក្យ​«​បច្ឆា​» មិនមាន​នៅក្នុង​វចនានុក្រម​សម្តេច​សង្ឃ​ជួន ណាត ឡើយ​ ។
ប៉ុន្តែដោយឡែកចំពោះពាក្យ «ប៉ាឆា» វិញមាននៅក្នុងវចនាក្រមជួនណាត
នាមសព្ទ
( ស. ប៉់ា "ព្រៃ" + ជ៉ា អ. ថ. ឆា "យូរ" > ប៉ាជា អ. ថ. ប៉ាឆា ) ព្រៃសម្រាប់តម្កល់ឬបញ្ចុះសព, សម្រាប់កប់ខ្មោច, ទីសម្រាប់រំលាយសព, ឈាបនដ្ឋាន ។ មានពាក្យជាវេវចនៈច្រើន, ខ្មែរយើងគួរកុំបាច់ប្រើពាក្យ ប៉ាឆា នេះ, គួរប្រើពាក្យ ឈាបនដ្ឋាន, អាឡាហណដ្ឋាន; ស្មសានឬសុសាន, ទីបញ្ចុះសព, ព. សា. ថា ព្រៃខ្មោចវិញ; ប៉ុន្ដែក្នុងសម័យសព្វថ្ងៃនេះ យើងហៅទីសម្រាប់រំលាយសពថា ឈាបនដ្ឋាន ថ្នឹកមាត់ទៅហើយ, គួរហៅឲ្យជាប់រហូតទៅ កុំម្ដងហៅដូច្នេះម្ដងហៅដូច្នោះ នាំឲ្យសម្ដីខ្មែរយើងរាត់រាយឬរសេមរសាម មិនមានកំណត់

ហែសពទៅកាន់ឈាបនដ្ឋាន . . . ។
ដូច្នេះសាធារណជនគួរតែឈប់ប្រើពាក្យ «​បច្ឆា​» មកប្រើពាក្យ «ប៉ាឆា» វិញ ៕

អត្តបទ : ឯម ឌីយ៉ា